தமிழ் கவிதை_1

மனிதனின் வாழ்வு ஆங்கெழுந்து ஒளிவீசும் பரிதி ஒத்தாய் ஆழ்மனமோ கறுத்திருக்கும் கரியேயன்றோ? தீங்கிழைக்கும் அணுகுண்டை கண்டேனென்றாய்; தோன்றும் அத்தீயில் எரிவதும் நீயேயன்றோ? பாங்கெழிலாய் அண்டவெளிப் பாலமிட்டாய்; பாய்ந்தேகு முன்மனத்தை ஆள்வதென்றோ? ஓங்குமலை எல்லாமே கையிலென்றாய்; உன்னுள்ளே அடக்காத ஆசையுண்டே! ஒருநாளில் மறைந்துவிடும் குமிழாம் வாழ்க்கை; உயிர்க்குருவி கூட்டைவிட்டு பறந்தே ஏகும்! இறந்துவிழும் பிணங்களையே நேரில் கண்டும்; இறுமாப்பாய் இருந்திடுவேனென்றே வாழ்வாய்! இரைந்திரைந்து பொதுநலமே வாழ்க்கை என்றாய்; இருட்டறையில் தன்னலத்தை பேணுகின்றாய்! அருளொளியாய் புறம் பொலிய புதுக்கி நின்றாய்; அகந்தெரிந்தால் உள்ளொளிக்கும் உண்மை நிறமே!